Ülkemin keklikleri

Bundan yıllar önceydi. Güzel ülkemde o zamanlar da terör vardı. gün geçmezdi ki Doğudan kara bir haber gelmesin. Yakılan evler, yağmalanan köyler, kundaklanan araçlar. Bunu yapanlar köşe bucak saklanırdı. Eğer bir kimse kalben bu teröristlere ülfet duyuyorsa bunu asla açığa çıkarmaz, ifşa etmezdi.  Dizi dizi operasyonlar, Öcalan’ın yakalanması, barış süreci derken uzun bir süre bomba ve silah sesi duymaz olmuştuk o topraklarda şükür ki. Bazı tavizler de verildi tabi ana dilde eğitim gibi. Ama neticede bölgeye sükunet hakimdi. Ne olduysa terör örgütünün elebaşlarının meclise girmeye niyetlenmesiyle oldu. Çoğulcu demokrasi dediler, halkların özgürlüğü dediler allı pullu sözlerle, şiddetli tehditlerle seçimlerde oy alıp meclise girdiler. Artık terör mecliste. Teröristler mi? Onlar her yerde! İş yerinde, okulda, kapı komşunda. Artık kimse çekinmez oldu terör yanlısı olduğunu söylerken. Halkın kanaat önderleri özellikle sosyal medyayı kullanarak teröre verdiği desteği ifşa etti. Sanatçılar (!) konserlere terör bayrağının renkleriyle çıktılar. Birazcık Kürt milliyetçiliği yapan birden kendini terörü savunurken buldu. Bunun adı özgürlük müydü? Yani ülkeni satacaksın, ölen canların üstüne basıp yükselmeye çalışacaksın bunu her yerde ifşa edeceksin ve adı özgürlük olacak, ifade hürriyeti olacak! Ceza alırsan da düşünce hürriyeti diyeceksin, ifade hakkı diyeceksin. Neredeymiş üç kuruşa beş köfte? Peki ne oldu da biz bu hale geldik? Doğudaki Kürt halkı mıydı bunu yapan? Ne yani koskoca ülke içindeki birkaç hainle baş edemiyor mu? Tabi ki böyle değil. Zaten terör de artık sadece doğuda değil. Yapılan operasyonlarda ölenlere bakınca Ermeni, Alman, İngiliz gibi farklı ülkelerin insanlarını görmek mümkün. Yani mesele sadece Türk- Kürt sorunu değil. Yıllardan beri süregelen hilal ve haçın savaşı. Amaç ne Kürdistan devleti kurmak ne de ezilen(!) Kürt halkının haklarını savunmak. Bugün ülkenin her yerinde meydana gelen olaylar bize gösterdi ki amaç sadece bizim birlik ve beraberliğimizin bozulması. Sonuçta istedikleri ise bir gün o bombaların hepimizin evinde patlaması. Evet, eğer uyanık olmazsak olacağı bu! Kahpe içeriden olursa, kapı kilit tutmazmış. Bizim ülke yönetimi olarak yapacağımız öncelikli iş terör örgütünün partisini kapatıp üyelerini tutuklamak, sonra hali hazırda İmralı’da bulunan ele başlarıyla beraber hepsini yok etmek. Yani içimize sızan kahpeleri temizlemek. İslam hukukuna baktığımızda bunun bir adı  bozgunculuk, diğer adı  hirabe denilen yol kesme ve terör suçu. Cezası ise bunu yapan suçluların öldürülmesi. Hayır, tabi ki sadist ruhlu değilim ama bu kadar cana kıyanların elini kolunu sallaya sallaya gezip dolaşmalarını içime sindirecek kadar da geniş değilim. Bir gün padişah Yavuz Sultan Selim pazarda gezerken keklik satılan bir tezgah görür ve oraya yönelir. Bütün keklikler bir altındır fakat bir tanesi ayrı bir kafes içinde ve yüz altındır. Padişah sorar: - Bunlar bir altın da, bu neden yüz altın? Satıcı cevap verir: - Hünkarım, 100 altın olan ötüşüyle diğer keklikleri kendine çeker ve yakalanmalarını sağlar. Yavuz Sultan Selim, yüz altını çıkarıp adama verir ve kekliği satın alır. Herkes şaşkınlık içinde ne yapacak acaba koca padişah bir kekliği diye düşünürken; Yavuz kekliğin kafasını tuttuğu gibi gövdesinden ayırır ve der ki: - Kendi halkına ihanet edenin sonu budur! Gördüğünüz gibi yöntem belli. Bunu yapan yüzyıllarca koca bir çınar olarak dünyaya hüküm süren Osmanlı’nın padişahlarından. Ceddimiz bu işi biliyor. İslam; sulh ve selamet dini. İslam; bozgunculuğun önündeki en büyük engel. O yüzden teröristlerin ilk hedefi camiler oldu, o yüzden yerden Kur’an-ı Kerim’leri kaldıran tertemiz askerlerimizi, o değerlerin altına bomba düzeneği kurarak öldürdüler. Bu ülkenin halkının damarlarına işlemiş İslam’ın tekrar gün yüzüne çıkmasından korktular. O yüzden bizi birbirimize kırdırıyorlar. Duamız o dur ki; Allah tez zamanda ülkemizi selamete çıkarsın. Hainlerin oyunlarını tersine çevirsin!